|
نیم ساعت دیر رسیدم اما به راحتی جا برای نشستن پیدا کردم. ردیف چهارم صندلی هفتم. مصطفی مستور، محسن سلیمانی، گودرزی ردیف اول نشسته بودند. ساعت سه مجری بعد از کلی حرف زدن تازه سلام گفت. تهران. کارگر شمالی. چند قدم بالاتر از پارک لاله. موزه هنرهای معاصر ایران. 25/11/85 (17/ فوریه /2007) روز جهانی داستان کوتاه. مراسم سه بخش رسمی داشت: سخنرانی، میزگرد و اهدای جوایز. و چند بخش غیر رسمی: حرف ها و حرف زدن مجری، سخنرانی هایی به اسم "چند دقیقه بیشتر وقتتون رو نمی گیرم"، پذیرایی، پخش فیلم، ارایه آمار و گذارش، معرفی و تبلیغ شهر کتاب. وقتی از راه رو هلزونی موزه پایین می رفتیم روز بود و کله ظهر اما وقتی بیرون می اومدیم چشم چشم رو نمی دید. امروز همه از سالینجر، نویسنده موفق آمریکایی می گفتند. مجری از انزوای سالینجر حرف می زد و مختصات جغرافیایی خانه اش را در یک مزرعه می گفت. سخنران از قدرت نویسندگی اش می گفت و این که انزوایش او را بیشتر مطرح کرده. نفر بعدی می گفت سالینجر بیشتر دست نوشته هایش را چاپ نمی کند. دوباره مجری می گفت ساعت ها کنار بخاری می نشیند و کنده های چوب را یکی یکی در آتش می اندازد. سخنران بعدی سبک شناسی داستان های سالینجر را می گفت و رد پاری چند عنصر را در داستان های او دنبال می کرد: فرد گرایی و ضد اجتماع بودن، مرگ خواهی و مرگ طلبی، لحن جنون آمیز، دشمنی با خانواده، نظام آموزشی و رسانه! سالینجر هنوز زنده است و در امریکا توی یک مزرعه، در یک خانه یک طبقه با سفال های اخرایی زندگی می کند.
سلینجر اجازه نشر بیشتر آثارش رو نداده، خیلی از اون ها هم که چاپ شد رو جمع کرد اما این جا توی ایران به لطف نبودن قانون کپی رایت ما همه آثارش رو چاپ کردیم حتی اون هایی رو که در غرب هنوز چاپ نشده، ما برای کی داریم بزرگداشت می گیرم؟
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
|
|
نوشته شده توسط محمد در پنج شنبه 85/11/26 و ساعت 9:56 صبح
